انتظار؟

انتظار: کلمه ای ژرف، و معنایی ژرف تر.
انتظار: باوری شورآور، و شوری در باور.
انتظار: امیدی به نوید، و نویدی به امید.
انتظار: خروشی در گسترش، و گسترشی در خروش.
انتظار: فجری در حماسه، و حماسه ای در فجر.
انتظار: آفاقی در تحرک، و تحرکی در آفاق.
انتظار: فلسفه ای بزرگ، و عقیده ای سترگ.
انتظار: ایمانی به مقاومت، و مقاومتی در ایمان.
انتظار: تواضعی در برابر حق، و تکبری در برابر باطل.
انتظار: نفی ارزشهای واهی، و تحقیر شوکت های پوچ.
انتظار: نقض حکم ها و حکومت ها، و ابطال سلطه ها و حاکمیت ها.
انتظار: سرکشی در برابر ستم و بیداد، و راهگشایی برای حکومت عدل و داد.
انتظار: دست رد به سینه هرچه باطل، و داغ باطله بر چهره هرچه ظلم.
انتظار: شعار پایداری، و درفش عصیان و بیداری.
انتظار: خط بطلان بر همه کفرها و نفاق ها، و ظلم ها و تطاول ها.
انتظار: تفسیری بر خون فجر و شفق، و دستی به سوی فلق.
انتظار: آتشفشانی در اعصار، و غریوی در آفاق.
انتظار: خونی در رگِ زندگی، و قلبی در سینه تاریخ.
انتظار: تبر ابراهیم، عصای موسی، شمشیر داود، و فریاد محمد (ص).
انتظار: خروش علی (ع)، خون عاشورا، و جاری امامت.
انتظار: خط خونین حماسه ها، در جام زرّین خورشید.
انتظار: صلابت.
انتظار: نه.
در درون تاریکی ها و سردی ها، به دمیدن سپیده دمان چشم داشتن، و به امید طلوع خورشید زیستن.
در تراکم هواهای کشنده اختناق ها، به وزیدن نسیم های حیاتبخش رهایی امید بستن، و به آرزوی پدیدار گشتن روزهای طلایی ارزش های جاوید، زنده ماندن.
در غروب های تاریک گون نومیدی بار، غرق بودن، و نوید طلوع فجر شکافنده آفاق را در دل پروردن.
در شبستان ستم های تیرگی آفرین جهانگستر، گرفتار آمدن، و جان را به مژده فرا رسیدن روزهای روزستان، تابنده ساختن.
در جهان آکنده از ستم و بیداد، دست و پا زدن، و از شادمانی طلوع طلیعه جهان آکنده از داد و دادگری، سرشار بودن.
در حضور حکومت های جبار و خونخوار، زندگی کردن، و لحظه ای سر تسلیم فرود نیاوردن.
در زیر سیل خروشان تباهی و فساد قرار گرفتن، و آنی قد خم نکردن.
در سیاهی های دوران ظلم و ظلمت و گناه، گرفتار آمدن، و همواره منتظر طلوع خورشیدِ خونین رهایی بودن.
شمشیرها و شهادت ها را پذیرا شدن، و خط ها و شهامت ها را پاس داشتن.
در برابر کوه مشکلات زمانه قرار گرفتن، و چون کوه، مقاوم بودن.
در مسیر جاری کوبنده زمان، ایستادن، و آری ها را خوار شمردن، و « نه » گفتن و « نه » گفتن.
این است انتظار، شعار شورآور منتظران، مقاومان، پایداران، صلابت پیشگان، شیعیان، مهدی طلبان تاریخ.
این است انتظار.

خورشید مغرب، محمدرضا حکیمی، ص 330 - 332

حیات اخلاقی مطلوب، بدون وجدان آزاد که نشان دهنده خیرات و کمالات و محرک انسان به سوی آن هاست، خیالی بیش نیست.         «روانشاد، علامه محمد تقی جعفری»

«ضیافت الهی بر مؤمنان گرامی باد»

ماه مبارک رمضان، ماه رحمت و بخشش است.

خداوند متعال، بندگان خود را مورد رحمت و بخشش قرار می دهد.

شایسته است، ما نیز از این سنت الهی پیروی کرده و به پاس رحمت و بخشش الهی، در یک اقدام خداگونه، مهر و بخشش خود را نثار دیگران کنیم، تا جامعه ای آکنده از مهر و محبت و صفا و صمیمیت داشته باشیم.

«ان شاء الله»

به نام خداوند بخشنده مهربان

ما مسلمانان این سنت گرانبها را از بزرگان خود آموخته ایم که هر کاری را با نام خداوند متعال شروع کنیم و بر این اساس در آغاز هر کاری جمله زیبای «بسم الله الرحمان الرحیم» را بر زبان می آوریم که پیام بخشش و مهربانی دارد و به ما می آموزد که نسبت به دیگران مهربان باشیم و بخشش و گذشت داشته باشیم.
امروز صبح که از خانه بیرون رفتم، در خیابان یک پیکان، خیلی بد جور از ماشین من سبقت گرفت، پشت شیشه عقبش نوشته بود: 

من از آن پاکدلانم که به دل کینه ندارم ---- همه شهر دشمن و یک دوست ندارم

توی فکر رفتم و درباره معنای این شعر دقت کردم، به نظرم رسید که چند نکته و پیام منفی در آن هست:
اول این که، سراینده این شعر خیلی از خود راضی بوده و دیگران را به هیچ حساب نمی کند. چون غیر از خودش، کسی را پاکدل نمی داند.
دوم این که، دروغ میگوید که به دل کینه ندارد. زیرا وقتی همه شهر را دشمن خودش میداند، چطور کینه کسی رو به دل ندارد؟ آیا می شود انسان نسبت به دشمن خود، کینه و خشم نداشته باشد؟ مگر این که یک آدم بی رگ و بی تفاوتی باشد که دوست و دشمن برایش فرقی نداشته باشند!
سوم این که، وقتی کسی حتی یک دوست نداشته باشد و  همه مردم دشمن او باشند، معلوم است که یک آدم ناجوری است، وگرنه مگر ممکن است یک انسان حتی معمولی، دوست و رفیقی نداشته باشد؟! این آدم حتما از نظر اخلاق و رفتار به گونه ای است که همه با او دشمنی می کنند و عیب از خود اوست، نه از مردم. در واقع چنین کسی نباید ادعای پاکدلی داشته باشد.
آیا بهتر نیست اگر خودمان را انسان خوبی می دانیم، دیگران را هم مثل خودمان، انسان های خوبی بدانیم که در جامعه زندگی می کنند و باید با هم زندگی مسالمت آمیزی داشته باشیم. مگر آن که بد رفتاری و بداخلاقی از کسی ببینیم که در آن صورت باید حسابمان را از او جدا کنیم.
و آیا بهتر نیست فریب نفس خود را نخوریم و دچار غرور و خود برتر بینی نشویم.
شاید بهتر باشد عینک بدبینی را از چشمان خود برداریم و با مهربانی و گذشت و بخشش به دیگران بنگریم و نگاه برادری به دیگران داشته باشیم. مگر آن که رسم برادری را زیر پا گذارده باشند. 

خلقی که در انتظار ظهور «مصلح» به سر می برد، خود باید «صالح» باشد.

مگر قرآن کریم، به صراحت نمی گوید: ... أنّ الارض یرثها عبادی الصالحون. (سوره انبیاء / آیه 105)
- حکومت زمین، سرانجام به دست بندگان صالح ما خواهد افتاد.
این بندگان صالح، چه کسانیند؟ اینان از زمین می رویند؟ یا از آسمان می بارند؟ نه ، هیچکدام، بلکه اینان شیعه مهدی اند. شیعه مهدی همان شیعه آل محمد (ص) است، همان قومی که منتظر ظهور مهدی اند، همان منتظران، همانان که پیش از قیامِ مهدی نیز، اقتدای به مهدی می کنند. و آیا اقتدای به مهدی، جز داشتن صلاح و عمل صالح است؟ و آیا خلقی که اقتدای به مهدی (ع) می کند، جز «خلق صالح» تواند بود؟ پس :

 «خلقی که در انتظار ظهور مصلح به سر می برد، باید خود صالح باشد».

کتاب «خورشید مغرب»، محمدرضا حکیمی، ص 431

اللهم کن لولیک الحجت بن الحسن، صلواتک علیه و علی آبائه
فی هذه الساعه و فی کل ساعه، ولیًا و حافظاً و قائدًا و ناصرًا و دلیلاً و عینًا
حتی تسکنه ارضک طوعًا و تمتعه فیها طویلاً
برحمتک یا ارحم الراحمین

*****

بسم الله الرحمن الرحیم

در خجسته روز میلاد موعود الهی و منجی بشریت، ولی عصر، امام زمان، حجت بن الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجه ، وبلاگ «گوهر حقیقت» را آغاز می نمایم.

پیش از این وبلاگ «گوهر انسانیت» و «حقیقت ناب» را در پرشین بلاگ داشتم. امیدوارم در وبلاگ جدید «گوهر حقیقت» در پارسی بلاگ، نیز بتوانم مطالب مفیدی را عرضه نمایم.
ان شاء الله

میلاد منجی عالم بشریت مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف

 بر مقام معظم رهبری و همه دوستان آن حضرت، مبارک باد!