به نام خداوند بخشنده مهربان

ما مسلمانان این سنت گرانبها را از بزرگان خود آموخته ایم که هر کاری را با نام خداوند متعال شروع کنیم و بر این اساس در آغاز هر کاری جمله زیبای «بسم الله الرحمان الرحیم» را بر زبان می آوریم که پیام بخشش و مهربانی دارد و به ما می آموزد که نسبت به دیگران مهربان باشیم و بخشش و گذشت داشته باشیم.
امروز صبح که از خانه بیرون رفتم، در خیابان یک پیکان، خیلی بد جور از ماشین من سبقت گرفت، پشت شیشه عقبش نوشته بود: 

من از آن پاکدلانم که به دل کینه ندارم ---- همه شهر دشمن و یک دوست ندارم

توی فکر رفتم و درباره معنای این شعر دقت کردم، به نظرم رسید که چند نکته و پیام منفی در آن هست:
اول این که، سراینده این شعر خیلی از خود راضی بوده و دیگران را به هیچ حساب نمی کند. چون غیر از خودش، کسی را پاکدل نمی داند.
دوم این که، دروغ میگوید که به دل کینه ندارد. زیرا وقتی همه شهر را دشمن خودش میداند، چطور کینه کسی رو به دل ندارد؟ آیا می شود انسان نسبت به دشمن خود، کینه و خشم نداشته باشد؟ مگر این که یک آدم بی رگ و بی تفاوتی باشد که دوست و دشمن برایش فرقی نداشته باشند!
سوم این که، وقتی کسی حتی یک دوست نداشته باشد و  همه مردم دشمن او باشند، معلوم است که یک آدم ناجوری است، وگرنه مگر ممکن است یک انسان حتی معمولی، دوست و رفیقی نداشته باشد؟! این آدم حتما از نظر اخلاق و رفتار به گونه ای است که همه با او دشمنی می کنند و عیب از خود اوست، نه از مردم. در واقع چنین کسی نباید ادعای پاکدلی داشته باشد.
آیا بهتر نیست اگر خودمان را انسان خوبی می دانیم، دیگران را هم مثل خودمان، انسان های خوبی بدانیم که در جامعه زندگی می کنند و باید با هم زندگی مسالمت آمیزی داشته باشیم. مگر آن که بد رفتاری و بداخلاقی از کسی ببینیم که در آن صورت باید حسابمان را از او جدا کنیم.
و آیا بهتر نیست فریب نفس خود را نخوریم و دچار غرور و خود برتر بینی نشویم.
شاید بهتر باشد عینک بدبینی را از چشمان خود برداریم و با مهربانی و گذشت و بخشش به دیگران بنگریم و نگاه برادری به دیگران داشته باشیم. مگر آن که رسم برادری را زیر پا گذارده باشند.