شب نیمه شعبان و شب بعد از آن (یعنی دیشب و پریشب) برای ابراز شادمانی میلاد امام زمان (عج) در بیشتر خیابان ها جشن و چراغانی بود. ولی صحنه هایی به وجود آمد که با فرهنگ اسلامی و امام زمانی، خیلی فاصله دارد. بسیاری از مردم، از این صحنه ها ناخشنود بودند و خیلی ها هم از این جهت به زحمت افتاده و گاه خسارت دیدند.

در این دو شب خصوصا در نیمه های شب، شهر به منطقه جنگی تبدیل شده بود، صداهای مهیب انفجار و دود و آتش و ایجاد وحشتی که بسیاری  را آزرده می ساخت و حتی افرادی در اثر انفجار ترقه های دست ساز، دچار سانحه گردیدند. افراد بی فرهنگ و به روایتی «اوباش» صحنه گردان این بی نظمی ها بودند، خاطره چهارشنبه سوری را زنده کردند و در مواردی نیز با نیروی انتظامی درگیری داشتند.

در جای جای خیابان ها شیر و شربت و آش و... نذری بین مردم توزیع می شد و صحنه های ناهنجاری را به وجود می آورد. برای گرفتن یک بسته شکلات یا لیوان شیر و شربت و یا کاسه آش، زن و مرد از سر و کله هم بالا می رفتند و هیچ توجهی به محرم و نامحرمی هم نداشتند. انگار از قحط جسته اند و جز شکم چیزی نمی شناسند! بگذریم که این صحنه ها ترافیک و راه بندان های ناهنجاری را هم به وجود می آورد و موجب مردم آزاری فراوان می گشت.

خلاصه کلام آن که، صحنه های به اصطلاح جشن در این دو شب، امنیت و آسایش و نظم و قانون و شرع و... را پشت سر نهاده بود و خاطره ای از جنگل را تداعی می کرد، که گذشت.

صبح نیمه شعبان و صبح امروز (16شعبان) خیابان ها را می دیدی، چه صحنه های زشت و مشمئز کننده ای! شهر تبدیل به زباله دانی شده  و چون روز تعطیل بوده و مأموران شهرداری هم یارای جمع آوری زباله ها را نداشته اند، بسیاری از خیابان ها، پیاده روها و جوی های اطراف خیابان ها، آغشته به بازمانده نذری های شب های قبل و آکنده از لیوان ها و ظرف های یک بار مصرفی است که آش و شربت در آنها خورده شده است.

در روایتی از امام علی (ع) آمده که : «کل یوم لایعصی ا لله فیه فهو عید». یعنی هر روزی که معصیت خدا نشود، آن روز، عید است.

آیا ممکن است ما در شب نیمه شعبان یا در  روز آن، کارهایی بکنیم که آمیخته با معصیت خداست و امام زمان (عج) را ناراحت کنیم، و مدعی باشیم که این شب و روز را به احترام امام زمان (عج) عید گرفته ایم؟!

یاد دو جمله از اولیای دین افتادم که فرموده اند: مردم آزاری، جزو دین نیست... نظافت جزو ایمان است.

وقتی این برنامه های به اصطلاح جشن دو شب را با این دو جمله مهم می سنجیم، می بینیم، آنچه را که جزو دین نبوده، در اعمال و رفتار ما آشکار و شدید وجود داشته، و آنچه جزو دین و ایمان شمرده شده است، ضد آن را به نمایش گذاشته ایم!

به راستی ما چقدر مسلمانیم و اعمال و رفتار ما چقدر با معیارهای دینی و  فرهنگ قرآنی، تطبیق دارد؟