رئیس جمهور دولت یازدهم در سالروز انتخابات ریاست جمهوری، گفتگوی خبری تشکیل داد و سایر کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری، به اصطلاح "رقبای انتخاباتی" را نیز به صرف ناهار دعوت نمود و به نشانه در کنار هم بودن و رو در روی هم نایستادن، عکس دسته جمعی هم گرفتند. این کاری پسندیده و مطابق با تدبیر بود. اما !!! رئیس جمهور در همین گفتگوی خبری، رای مردم به خود در 24 خرداد 92 را "نه" بزرگ به تندروها و افراطگرایان! خواند! در این باره نکاتی به نظر می رسد:
1- در انتخابات ریاست جمهوری سال 92   7/50% رای دهندگان به آقای روحانی رای دادند و 3/49% نیز به وی رای ندادند. البته اگر آرای باطله را هم اضافه کنیم شاید آرای کسانی که به ایشان رای ندادند بیش از کسانی باشد که به او رای دادند. با این حساب می توان گفت: نیمی از رای دهندگان به آقای روحانی رای دادند و نیمی به او رای ندادند. اگر این حرف درست باشد که رای به او " نه" بزرگ به تندروها و افراطگرایان بوده! مفهومش این خواهد بود که نیم دیگر رای دهندگان، به تندروها و افراطگرایان رای داده اند! آیا ایشان به مفهوم کلام خود توجه داشته اند؟!
2- وقتی تقریبا نیمی از رای دهندگان، به رقبای انتخاباتی آقای روحانی رای داده اند، اگر رای به او "نه" بزرگ به تندروها و افراطگرایان باشد، مفهوم کلامشان این است که رای کسانی که به رقبای انتخاباتی آقای روحانی رای داده اند، "آری" بزرگ به تندروها و افراطگرایان بوده است! با این توضیح:
اولا، آیا این سخن، توهین به نیمی از مردم ایران نیست؟!
ثانیا، آیا این سخن، توهین به میهمانان دعوت شده به صرف ناهار نیست؟!
ثالثا، آیا این سخن، در کنار هم بودن را می رساند؟ یا اینکه حکایت از رو در روی هم قرار گرفتن دارد؟!
البته توجه به این نکته نیز لازم است که کلمات "تندروها" و "افراطگرایان" کلماتی مبهم و قابل تفسیر به رای است که هر کس می تواند با استفاده از آنها، خود را معتدل و دیگران را تندرو و افراطگر بخواند. مهم دادن ملاک و معیار است که باید آن را در گفتار و عمل افراد یافت.
انتظار از دولت یازدهم این است که با گفتار و عمل، "اعتدال و تدبیر و امید" را به اثبات برساند. چرا که "دو صد گفته چون نیم کردار نیست."