سحر از دامن نرگس، برآمد نوگلی زیبا
گلی کز بوی دلجویش، جهان پیر شد برنا
به صبح نیمه شعبان، تجلی کرد خورشیدی
که از نور جبینش، شد منور دیده زهرا
امام عصر، پور عسکری، آن حجت برحق
که «قائم» شد به ذات اقدسش، دنیا و مافیها
به صولت تالی حیدر، به صورت شبه پیغمبر
به سیرت مظهر داور، ولیّ والی والا
چو گیرد پرچم «إنّا فتحنا» در کف قدرت
لوای نصرت افرازد، بر این نُه گنبد خضرا
به ختم انبیا ماند، چو خواند خطبه بر منبر
به شاه اولیا ماند، چو تازد بر صف اعدا
بیا ای خسرو خوبان، حجاب از چهرۀ ماهت
به یکسو نِه، تجلی کن چو خورشید جهان آرا
بیا ای کشتی رحمت، که دریا گشت طوفانی
چو کشتیبان تویی، ما را چه غم از جنبش دریا
خوش آن روزی که برخیزد ز کعبه بانگ جاء الحق
خوش آن ساعت که برگیرد حجاب از چهرۀ زیبا
ضعیفان را کند یاری، پلیدان را دهد خواری
ستمگر را دهد کیفر، منافق را کند رسوا
تویی فرماندۀ مطلق، امام و حجت برحق
تویی بر شیعیان سرور، تویی بر بندگان مولی
«گزیده ای از قصیده 35 بیتی شاعر گرانقدر، دکتر قاسم رسا»