در طول تاریخ اسلام، عالمان دین که وجودشان را وقف پاسداری از دین نموده اند، مشعلداران هدایت مردم بوده و می باشند. عالمان ربانی، برای مشعلداری، هیچ شرط و پیش شرط و پس شرطی نداشته و ندارند، تنها به وظیفه می اندیشند و رضای خداوند بزرگ. و این همان راه انبیا و اولیای بزرگ الهی است که عالمان راستین، وارث آنند.
نماز جمعه، مشعلی از مشعل های هدایت است و امامان جمعه، مشعلداران هدایت مردم در محراب نماز جمعه می باشند.
جمعه پیشین (6/9/88) یکی از مشعلداران مشعل هدایت جمعه، با مردمی که برای بهره مندی از پرتو مشعل هدایتش، گرد او جمع می شدند، خداحافظی کرد و چنین نمود که مشعل هدایت، از دست فرو انداخته است!
به راستی، چرا؟!
برخی گویند، کهولت سن یا بیماری، عامل مشعل انداختن بوده است! ولی مگر خود برای ما نخوانده اند که: پیامبر اعظم اسلام (صلی الله علیه و آله) حتی در آخرین لحظات عمر شریفشان نیز با پای لرزان و با تکیه بر دوش امام علی (علیه السلام) به مسجد آمد و مشعل هدایت را در محراب نماز برافراشته داشت!
برخی گویند، آن عالم بزرگ در صدد طرح مرجعیت خویشتن است و از این روی از مشعلداری هدایت جمعه روی چرخانده است! ولی مگر مشعلداری هدایت جمعه با مرجعیت منافاتی دارد؟ آیا مشعلداری هدایت جمعه، دون شأن مرجعیت است؟ و یا مراجع، شأن مشعلداری هدایت جمعه را ندارند؟ 
امامت جمعه، از شؤون امام زمان (عجل الله فرجه) است، و اگر مراجع معظم، نمایندگان امام زمان (عج) هستند، چرا نباید این مشعل هدایت را بر دوش کشند؟
نگران آنم که خدای ناکرده، خناسان وسوسه گر، دل آن عالم بزرگ را رنجیده و چرکین کرده باشند و ایشان، ناخواسته دچار تصمیمی عجولانه شده باشد!
بهرحال، این بزرگ عزیز، از یک سوی، خود را از مشعلداری هدایت مردم در محراب جمعه، محروم نموده و شاید آیه «... واجعلنا للمتقین اماما» در لحظه تصمیم، در خاطر شریفشان نبوده است. و از سوی دیگر، مردم را از پرتو مشعل هدایت خویش، محروم نموده است.
از خداوند متعال می خواهم که شرح صدری بیشتر به آن عالم فرزانه عطا فرماید تا در تصمیم گذشته خویش تجدید نظر نموده و دوباره مشعل فرو افکنده هدایت جمعه را با قصد قربتی که در ایشان سراغ داریم، با جدیت فزون تر، برافرازد و اگر نقدها و دل نگرانی هایی هم بوده است، حکیمانه و کریمانه، به چاره جویی بیندیشند.