اگر میخواهید پیشرفت کنید باید مبارزه کنید. عافیت‏طلبى، یک گوشه‏اى نشستن، دستها را به هم مالیدن و به حوادث دنیا نگاه کردن و وارد میدانهاى بزرگ دنیا نشدن، براى هیچ کشور و هیچ ملتى پیشرفت به بار نمى‏آورد. باید وسط میدان بروید. این میدان لزوماً هم میدان جنگ نظامى نیست.
امروز مهمتر از جنگ نظامى، نبردهاى سیاسى و نبردهاى اخلاقى است. امروز بسیارى از کشورها، دولتها و جوامعى که در دنیا به عنوان پیشرفته مطرحند، اگر حساب‏کشى اخلاقى و سیاسى بشود سر به زیر و سر افکنده‏اند.
امروز در دنیا ظلم وجود دارد، تبعیض وجود دارد، یک بام و دو هوا وجود دارد. یکى از مصادیقش همین مسئله‏ى هسته‏اى خود ماست. یکى از مصادیقش همین تجاوزهاى نظامى به کشورهاى مسلمان همسایه‏ى ماست. کشتن غیر نظامیان و بمباران غیر نظامیان یک چیز عادى شده. این وضعیت زشت و ناهنجار و ضد بشرى‏اى است؛ یک ملت زنده باید با آن مبارزه کند.
ما افتخار میکنیم که ملت ما، دولت ما، مسئولین ما، جوانان ما و فرزانگان ما در همه‏ى این سالها نسبت به این قضایا بى‏تفاوت نبودند؛ اعلام موضع کردند، ابراز نفرت کردند. این روحیه را ملت ایران نباید از دست بدهد. این روحیه را از دست ندهید؛ بخصوص شما جوانها.
یک عده‏اى میخواهند مطلب را واژگونه نشان بدهند؛ اعتراض میکنند آقا! چقدر میگوئید مرگ بر فلان، مرگ بر فلان. اعتراض میکنند چرا جنایات آمریکا را یا صهیونیستها را یا هم‏پیمانانشان را در تریبونهاى جهانى علنى مطرح میکنید. باید مطرح کرد، باید گفت. ملتها درس میگیرند... ملتها الهام میگیرند، دولتها یاد میگیرند و رهبران ملى تشجیع میشوند، وقتى مى‏بینند یک ملت این جور ایستاده است. چرا ما خجالت بکشیم؟ 
امروز و در دوران عظمت اسلام، سربلندى نظام اسلامى و سربلندى ملت ایران به خاطر مواضع ضد استکبارى‏اش، آدم مى‏بیند اگر کسى در تریبونهاى جهانى در مقابل آمریکا و اسرائیل و صهیونیسم و هم‏پیمانانشان بایستد و صریح حرف بزند، یک عده‏اى این جا خجالت میکشند! دست به دست هم میمالند ومیگویند: آقا! آبرویمان رفت! 
مواضع صریح ملت ایران - و بخصوص جوانها - در مقابل ظلمها و ستمهاى بین المللى هرگز نبایستى متوقف بشود.