در ادامه جلسه علنی مورخ 22/2/87 مجلس شورای اسلامی، به یک فوریت طرحی رای مثبت داده شد که در صورت تصویب نهایی آن قانون انتخابات مجلس در خصوص حدود وظایف وزارت اطلاعات در بررسی صلاحیتها و چگونگی انجام تحقیقات محلی در مورد داوطلبان نمایندگی مجلس اصلاح می شود. این طرح ابتدا با قید دوفوریت به هیات رئیسه تقدیم شده بود که با یک فوریت به تصویب رسید.
در صورت تصویب نهایی این طرح، پاسخ به استعلامات واصله از وزارت اطلاعات در مورد داوطلبان انتخابات مجلس شورای اسلامی صرفا در مورد جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی و جاسوسی به نفع بیگانگان می باشد. همچنین در صورت تصویب نهایی این طرح، تحقیقات محلی تنها محدود به اطلاع از عدم سوء شهرت داوطلبان نمایندگی خواهد بود.
-----------------------
سؤال:
1 - اگر داوطلب نمایندگی مجلس، در بایگانی وزارت اطلاعات دارای سابقه فساد اخلاقی یا اعتقادی و یا اقتصادی بود، آیا نباید در پاسخ به استعلام شورای نگهبان مطرح شود تا در راستای تأیید صلاحیت فرد داوطلب مورد بررسی قرار گیرد؟
آیا معنای این مصوبه این است که یک فرد کلاهبردار و دزد و یا کسی که دارای روابط نامشروع و فساد اخلاقی است، صلاحیت نمایندگی مجلس شورای اسلامی را دارد؟ و وزارت اطلاعات نباید این سوابق را مطرح نماید؟
آیا براستی، تصویب کنندگان این طرح، بنا دارند راه را برای ورود انسان های نالایق و فاسد به مجلس شورای اسلامی باز کنند؟
بعید است که تصویب کنندگان این طرح سوابق سوء اخلاقی یا اقتصادی و یا ... نزد اطلاعات داشته باشند و بخواهند از مطرح شدن آن در دوره های بعدی مجلس جلوگیری نمایند!
این طرح، انسان را به یاد مثل معروف می اندازد که «سنگ ها را بسته و سگ ها را رها نکنید».
2 - در بخش پایانی طرح، تحقیق محلی را منحصر کرده به اطلاع از عدم سوء شهرت فرد داوطلب و به تعبیر دیگر، نباید تحقیقات به گونه ای باشد که اگر فردی دارای سوء سابقه هست، کشف گردد. به تعبیر آقایان، احراز عدم سوء سابقه لازم نیست، بلکه عدم احراز سوء سابقه کافی است! گرچه سوء سابقه هم داشته باشد!!!
آیا با این طرح می خواهند راه را برای کسانی که سابقه سوء دارند ولی کسی از آن اطلاع ندارد، باز کنند تا بتواند با ورود به مجلس، از امکانات نظام و کشور برای رسیدن به اهداف و اغراض خود استفاده کند.
نکند، بعضی ها در سوابق خود چیزهایی دارند که نمی خواهند با بررسی ها و تحقیقات محلی، آن سوابق بدست آید و سوء سابقه آنان احراز شود؟
آیا بهتر نیست، بلکه آیا وظیفه نمایندگان مجلس شورای اسلامی نیست که راه های احتمالی ورود افراد فاسد و دارای سوء سابقه را نیز به مجلس شورای اسلامی ببندند و سلامت مجلس و مصوبات آن را تضمین نمایند؟
به راستی از سهل گیری در ورود افراد ناباب به مجلس، چه کسانی بهره مند می گردند؟